PODEJŚCIE PSYCHODYNAMICZNE

Wywodzi się z psychoanalizy i jako punkt wyjścia przyjmuje założenie, iż źródła wielu problemów w funkcjonowaniu, odczuwaniu, przeżywaniu siebie i innych tkwią w nieświadomości. Celem terapii stworzonej na podstawie takiego podejścia jest polepszenie funkcjonowania poprzez rozwiązanie tych konfliktów. Wbrew obiegowej opinii, kluczowe nie jest tu jednak podejście „archeologiczne”, czyli pieczołowita rekonstrukcja dzieciństwa. W terapii psychodynamicznej zakłada się, że najistotniejsze rzeczy zachodzą w gabinecie, między pacjentem i psychoterapeutą. Właśnie podczas tego kontaktu, który z biegiem czasu ulega pogłębieniu, odtwarzają się często dobrze znane pacjentowi z jego życia schematy reagowania na drugiego człowieka, pojawiają się trudności, pokusa automatycznego reagowania w dobrze znany sposób.

W pewnym momencie pacjent może zacząć przeżywać terapeutą tak, „jak gdyby” miał w sobie cechy jakiejś istotnej dla pacjenta osoby lub grupy osób znanych mu z życia. To zjawisko nazywa się przeniesieniem i w skrócie oznacza ono, że na bieżącą relację nałożony zostaje jak gdyby filtr różnych innych, ważnych relacji. Ten filtr w dużej mierze decyduje o tym, co pacjent widzi w tej konkretnej relacji z terapeutą, co odczuwa i jak reaguje. Właśnie dzięki temu zjawisku możliwe jest psychodynamiczne leczenie. Terapia daje bowiem unikatową szansę, aby nieświadomie pojawiające się reakcje móc dostrzec, nabrać do nich dystansu, zrozumieć, sprawdzić, czy można zareagować inaczej, bardziej adekwatnie, a w efekcie – w taki sposób, który polepszy samopoczucie pacjenta poprzez polepszenie jego możliwości budowania długofalowej relacji.

W podejściu psychodynamicznym istnieje wiele odrębnych szkół, które pierwotnie wywodzą się jednak z teorii Zygmunta Freuda. Jego kontynuatorami byli m.in. Margaret Mahler, Anna Freud, Melanie Klein, Donald Winnicot. Współcześnie jednym z najbardziej uznanych praktyków i teoretyków tego nurtu jest Otto Kernberg, twórca Psychoterapii Skoncentrowanej na Przeniesieniu.